Ağacın dibinde sürekli su olursa o ağaç ölür. Belli bir süre sudan uzak tutulduğundaysa ağaç susuzluğa alışır ve güç kazanır. Botanik bilimi açısından böyle olduğu gibi, manevi açıdan da bir hakikattir bu...
Bahçıvan, diktiği fidanın sağlıklı büyümesi için onu zararlılardan korumak ister. Fidanı zararlılardan bir an evvel kurtarmak için de önce aşağıdaki dalları keser. Bunu, fidanın rahatlıkla boy atması, muhafazalı bir şekilde büyümesi için yapar.
Fidanın bir dili olsaydı ve konuşabilseydi, böyle bir kesim ânında elbette feryat eder, ‘İmdat!’ diye bağırırdı. Üstelik onu şefkatle diken, sürekli koruyup kollayan, ona bir anne gibi özenle bakan, onun meyve veren bir ağaç olması için elinden gelen her çabayı severek gösteren bahçıvanın bu sert hamlelerinde büyük bir tutarsızlık ve acımasızlık bulurdu.
Fidan, büyüyüp ağaç olduğunda da iş bitmez, bu sefer de budama işlemi başlar. Bahçıvan, bir nacakla ağaca vurup onu hafifçe yaraladığında (bahçıvan böyle yaparsa ağacın o sene daha çok çiçek açıp daha fazla meyve vereceğini bilir) fidan bunu elbette memnuniyetle karşılamaz.
İnsanın karşısına çıkan acı, zorluk ve tehlikeler de onu olgun ve daha iyi bir insan olmaya yönlendiren fırsatlardır.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Güzel Sözler - Özlü Sözler - Anlamlı Sözler - Deneme Yazıları Makale