İçimde kuşlara kanat çırpacak kadar büyük bir sevinç ama her an kendimi bir denizin ortasından bırakacak kadar da hüzün sarmalı mevcut. Sanki her şey yoluna girmiş gibi bir his... Sanki her şey bir süreliğine de olsa uzaklaşmış gibi ama yine de yanı başımdan ayrılmamaya yemin etmiş gibi... Bugün bir başka bakıyorum Güneş’e ve insanlara. Bir başka bakıyorum sevdiklerime ve sevmediklerime. Biraz âşık olmuş gibi ama âşık olunan nesne yokmuş gibi de. Karanlık aydınlığa ulaşmış gibi ama aydınlık da her an kararacakmış gibi biraz korkak ve mağrur...
Kendimi kendime anlatamayacak kadar lal ve çaresiz
